13 دستاورد
عملیات وعده صادق

خبرگزاری قدس / یادداشت مهمان*

برای توصیف و تقریب ذهنی صحنه درگیری امروزِ ج.ا.ایران و رژیم صهیونیستی می توان مثال مسابقات سیلی­ زنی را زد که دو طرف عملا در یک شرایط توافق جهانی در حال زدن سیلی ­های عملا قانونی به یکدیگر هستند تا نهایتا یک طرف اعلام شکست کند یا یک طرف دچار برهم خوردن تعادل و سقوط شود. از اینرو اکنون ایران سیلی خود را زده و رژیم صهیونیستی گیج مانده است تا مسابقه را ادامه دهد یا متوقف کرده و تسلیم شود.

در مجموع هر اقدامی را می توان از دو منظر سود و زیان مورد توجه و تحلیل قرار گیرد. در نوشتار حاضر سعی می شود با مطرح کرد زیان­های مطروحه از سوی معاندان به سودهای آن توجه بیشتر نمود.

می گویند ج.ا. ایران با حمله وعده صادق، وارد بازی بزرگ و خطرناکی همچون جنگ فراگیر شده است. می گوئیم ج. ا. ایران با انقلاب 57 و تسخیر لانه جاسوسی آگاهانه وارد این بازی شد و عملیات وعده صادق جزو ثمرات آن است که تبدیل به یک قدرت قابل اتکای جهانی شده است. آیا این عملیات در حکم بازدارندگی عمومی یا «بیمه» برای ایران نبود. همان بیمه ای که امام راحل بعد از جنگ با بعث عراق بدان اشاره کرد؟

می گویند ج.ا.ایران با این عملیات بزرگ، صلح جهانی را تهدید کرد. می گوئیم ج.ا.ایران برخلاف جریان صلح طلبِ صرف و در مقابل شعار پساجنگ های جهانیِ و انحرافیِ « نه به جنگ»، برای «صلح عادلانه» می جنگند. در نظریه های جنگ آمده است که «گاهی اثرات تلخ بعد از صلح، کم تر از اثرات خود جنگ نیست» همچنین در تاریخی که بنابر گفت­ه ها، تنها 3هفته بدون جنگ برای بشر سپری شده است، چگونه می­توان در رویای شیرین «دنیای بدون جنگ» باقی ماند؟

می­گویند در نظریه ­های جنگ ها آمده است که «در پسِ هر جنگی صلح چشمک می زند.» می گوئیم همیشه استثنا و تغییراتی در قواعد و نظریه­ ها وجود دارد. تا ج.ا.ایران به معنای امروزِ آن وجود دارد، چشمی برای صلح با رژیم صهیونیستی  نمی تواند چشمک بزند و انگار این دنیا جای یکی از این دو است.

می گویند عملیات وعده ­صادق شکست خورد و رژیم صهیونیستی و متحدانش 99درصد حملات را خنثی کردند. می گوئیم چه دستاوردی بزرگتر از اینکه اولین و بزرگترین حمله پهپادی تاریخ بشر به دست ایران آنهم علیه قطب پهپادی جهان و نور چشمی امریکا انجام گرفت و به تعبیری، در حضور صاحب کافه(امریکا) کافه را بهم ریختیم. اکنون دیگر چه تضمینی وجود دارد که سایر کشورها همچون کره شمالی، روسیه، چین و غیره نیز جرات چنین کاری را پیدا نکرده باشند؟ قیمت این قبح شکنی چقدر است؟ بماند که اگر حمایت های دیگران روزی نباشد چه بلایی سر این رژیم می آید. همچنین مگر رهبری اخیرا در دیدار با فرماندهان عالی نفرمود: « اینی که طرف مقابل بحث پیش بیاره که چند تا موشک زدند، چندتاش خورد و چندتاش نخورد، اینا مسائل دست دوم هست. مساله اول، ظهور قدرتِ اراده ملت ایران و نیروهای نظامی ایران در این عرصه مهم بین المللی است. این مهمه.»

می گویند ایران نتوانست به رژیم صهیونیستی آسیب جانی و مالی جدی بزند. می گوئیم مگر خود صهیونیست ها اعتراف نکردند که ایران تنها با 10درصد هزینه های مالی تحمیلی به رژیم صهیونیستی توانست این اتفاق بزرگ را رقم بزند. مگر نه اینکه ج.ا.ایران صرفا از ظرفیت های یک دهه قبل خود در مقابل بروزترین ظرفیت های حریفان بهره برد؟ اصلا خسارت­های مالی به کنار، اساسا مگر نه اینکه ایران آگاهانه همان راهبرد امام خمینی(ره) در حمله به شهرهای عراق یعنی «حمله بدون تلفات جانی» را در پیش گرفت و مگر نه اینکه در مسابقات کاراته، ضربات کنترلی بعنوان قدرت و مزیت مبارز محسوب می شود و امتیاز دارد؟ حال تصور کنیم آن ضربات کنترل شده حقیقتا به حریف اصابت کند.

آیا این یک رزمایش طبیعی برای حمله اصلی نمی تواند باشد؟ مگر سی ان ان ننوشت که حملات ایران طوری طراحی شده بود که تلفات حداقلی ولی نمایش حداکثری داشته باشد؟ بماند که بن غفیر وزیر امنیت داخلی رژیم صهیونیستی اخیرا اعتراف کرد که «بر اثر حمله ایران دو پایگاه نظامی مهم اسراییل از بین رفته و تعداد زیادی سربازان ما کشته شده اند.»

می گویند حملات ایران عملا تغییری در موجودیت رژیم صهیونیستی ایجاد نکرد. می گوئیم آیا رژیم صهیونیستی حاضر است میزان سکته و مهمتر از آن، میزان تروما و فوبیای ایجاد شده در  میان اسرائیلی ها  در آن شب بخصوص را برآورد و اعلام کند؟ آمار مهاجرت معکوس از این پس را چه کسی برآورد و اعلام خواهد کرد؟ آیا نتانیاهو همچنان « آقای امنیت» است؟ اسراییل با معضل قحط ­الرجالی پس از کنار رفتن نتانیاهو چه خواهد کرد؟ آیا اگر ناظران، قرن قبلی را به قبل و بعد از 11 سپتامبر تقسیم می کردند، اکنون قرن جدید را نباید به قبل و بعد از وعده صادق(13آوریل/25فروردین) تقسیم کرد؟

می گویند ج.ا.ایران دیپلماسی ندارد یا نمی تواند در مدار دیپلماسی جهانی حرکت کند. می گوئیم چه دیپلماسی بالاتر از اینکه به گفته وزیر امور خارجه ج.ا. ایران، ماجرای حمله به اسراییل به همسایگان اطلاع داده شده بود و به گفته رادیو فردا، ایران این حمله را از طریق ترکیه به امریکا اطلاع داده بود و امریکا ضمن موافقت و عملا تسلیم،  شرط کرده بود که این عملیات فقط باید در « محدوده خاصی باشد». دیپلماسی یعنی همین. آیا بعد از حماسه عین الاسد، این حمله موجب ارتقای وجهه(پرستیژ) ج.ا. ایران در جهان نشد و آیا وجهه بین المللی اکنون جزو یکی از معیارهای قدرت کشورها در تعاریف نظریِ علم سیاست تعریف نمی شود؟ آیا شورای امنیت بعنوان برون داد کلان جامعه بین الملل با آن حاصلِ جمع صفر خود در نشست اخیرش، عملا نقش «پلیس بد» به ج. ا. ایران در مقابل رژیم سرکش صهیونیستی را نداد؟

می گویند رژیم صهیونیستی متفق القول است که پاسخ متقابل دهد. می گوئیم رژیم صهیونیستی هیچ زمانی در تاریخ خود تا این حد در دو راهی ادامه بازی یا تغییر قواعد بازی قرار نگرفته است. اگر رژیم ضربه آشکار بزند، مرحله و مراحل بعدی وعده صادق محفوظ هست و اکنون جهان این قاعده بازی را برسمیت شناخته است. آیا در عصر پایان بازی «بزن دررویی» و «سیاست چمن زنی» قرار نگرفتیم؟ آیا اسرائیل کاتص وزیر امور خارجه رژیم صهیونیستی در اوج تهدیدات پاسخ رژیم اعلام نکرد که به دنیال ایجاد ائتلاف جهانی برای فشار دیپلماتیک به ایران است؟ این حرف یعنی رژیم صهیونیستی قصد ادامه مسابقه سیلی زنی را ندارد و تسلیم شده است.

بی بی سی می گوید که به احتمال بسیار زیاد، پاسخ اسراییل حمله به محل شلیک موشک های ایران در خارج از خاک ایران خواهد بود. می گوئیم این که نشد پاسخ متقابل و پشیمان کننده.

می گویند رژیم صهیونیستی ممکن است جنگ علیه لبنان را در پاسخ به وعده صادق آغاز کند. می گوئیم مگر از باتلاق غزه خارج شده است که بتواند وارد باتلاق لبنان شود؟

می گویند گروسی، مدیرکل آژانس بین المللی اتمی نگران حمله احتمالی اسراییل به تاسیسات هسته ای ایران است. می گوئیم مگر اینکه بخواهد یک خرابکاری و انفجار پنهان داخلی از طریق یک عامل خودفروخته آنهم در بخشی از تاسیسات دفاعی و شاید هسته ­ای انجام دهد که این هم در معادلات بازی دو طرف، درجا زدن و عقب گرد محسوب می شود نه پاسخ متقابل یا فراتر. مانند ماجرای ریزپرنده در آسمان اصفهان.

می گویند ج.ا. ایران با حملات خود موجب فراموشی جنگ غزه شد. می گوئیم، عملیات که تمام شد و فعلا رژیم صهیونیستی گیج شده که مساله غزه را ادامه دهد یا بازی سیلی زنی با ایران را. ضمن اینکه نتانیاهو جنگ غزه را تنها عامل باقی ماندن خود در قدرت می داند و احتمالا این جنگ را حداقل تا شش ماه دیگر طول دهد که همان یکسالی شود که خود او و برخی وزرایش وعده اش را داده بودند.

می گویند امریکا ممکن است حمله غافلگیرانه انجام دهد تا آبروی از دست رفته را بدست آورد. می­گوئیم امریکا هیچ غلطی نمی تواند بکند. همان طور که ترامپ بعد از عین الاسد هیچ غلطی نتوانست بکند و حتی همان مساله یکی از عوامل باخت در انتخابات سال دوم ریاست جمهوری اش شد و احتمالا وعده صادق هم یکی از عوامل باخت بایدن در سال دوم ریاست جمهوری امریکا شود.

نتیجه اینکه اگر مرحوم مهاتما گاندی، مارتین لوترکینگ، نلسون ماندلا و امثال این بزرگان تاریخ، برای آزادی و صلح، مبارزه مسالمت آمیز کردند، ما برای «آزادی و صلحِ عادلانه، می­جنگیم». زیرا برخی صلح ها عین اسارت و وادادگیست، مانند قراردادهای صلحی که فلسطینیان را به اسارت و آب شدن سرزمینشان کشاند و اکنون غزه به دنبال جبران این صلح غیرعادلانه است.

*وحید مردانه، پژوهشگر حوزه غرب آسیا

انتهای پیام/